ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΕΟΡΤΗΣ ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ ΤΗΣ ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

 

 † ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΩΝ

ἐλέῳ Θεοῦ Ἐπίσκοπος καὶ Μητροπολίτης

τῆς Ἱερᾶς καὶ Ἀποστολικῆς Μητροπόλεως Βεροίας, Ναούσης καὶ Καμπανίας

ΠΡΟΣ

τὸν ἱερὸν κλῆρον καὶ τὸν εὐσεβῆ λαὸν τῆς καθ’ ἡμᾶς θεοσώστου Ἐπαρχίας.

 

Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,

«Ἀπόστολοι ἐκ περάτων συναθροισθέντες ἐνθάδε Γεθσημανῇ τῷ χωρίῳ κηδεύσατέ μου τό σῶμα, καί Σύ, Υἱέ καί Θεέ μου, παράλαβέ μου τό πνεῦμα».

Μία διπλῆ παράκληση ἀπευθύνει ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος λίγο πρίν ἀπό τήν Κοίμηση καί ἀπό τήν εἰς οὐρανούς μετάστασή της. Ἡ πρώτη ἀπευθύνεται πρός τούς μαθητές τοῦ Υἱοῦ της, πρός  ἐκείνους πού εἶχαν ἀκολουθήσει πιστά τόν Χριστό στά τρία χρόνια τῆς δημόσιας ζωῆς του, καί τούς ὁποίους αἰσθανόταν ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος ὡς τέκνα της, ὅπως καί ἐκεῖνοι τήν αἰσθανόταν ὡς μητέρα τους. Ἀπευθύνεται πρός τούς μαθητές τοῦ Υἱοῦ της, οἱ ὁποῖοι κήρυτταν τόν λόγο του στά πέρατα τοῦ κόσμου, καί τούς παρακαλεῖ νά ἔλθουν στήν Γεθσημανῆ καί νά κηδεύσουν τό πανάχραντο σῶμα της.

Πλησιάζει Δεκαπενταύγουστος

 

Πλησιάζει η μέρα

που το φως στέκεται

λίγο παραπάνω στις εικόνες,

σαν να τις χαϊδεύει ο ουρανός.

 

Είναι το Πάσχα του καλοκαιριού,

χωρίς κόκκινα αυγά,

μα με καρδιές που στάζουν προσευχή,

με βλέμματα στραμμένα στον ουρανό

και πόνο που γλυκαίνει

μέσα στη σκιά του μαφόριου Της.

 

Δεκαπενταύγουστος δεν νοείται χωρίς νηστεία, παρακλήσεις και εξομολόγηση.

Δεκαπενταύγουστος δεν νοείται χωρίς νηστεία, συμμετοχή στις παρακλήσεις της Παναγίας, εξομολόγηση.

Δυστυχώς πολλοί στην προσπάθειά τους να αντιμετωπίσουν την υποκρισία κάποιων χριστιανών οι οποίοι από την μία νηστεύουν και από την άλλη κατακρίνουν, από την μία πηγαίνουν στις παρακλήσεις ψέλνοντας δυνατά και από την άλλη αδικούν τους συνανθρώπους τους, φτάνουν στο σημείο να τα ισοπεδώνουν όλα. Δηλαδή φτάνουν στο σημείο να υποστηρίζουν ότι δεν χρειάζεται η νηστεία εάν υπάρχει η συγχώρεση, δεν χρειάζεται ο εκκλησιασμός εάν υπάρχει καλοσύνη, δεν χρειάζεται ουσιαστικά ο τρόπος της Εκκλησίας εάν υφίσταται μία ανθρωπιστική ευαισθησία. Πλάνη. Μεγάλη πλάνη. Και δυστυχώς και κάποιοι ρασοφόροι υποστηρίζουν τις παραπάνω πλάνες.

Κυριακή ΣΤ' Ματθαίου: "Θάρσει τέκνον".

Πρωτότυπο Κείμενο

Και εμβάς εις πλοίον διεπέρασε και ήλθεν εις την ίδιαν πόλιν. Και ιδού προσέφερον αυτώ παραλυτικόν επί κλίνης βεβλημένον∙ και ιδών ο Ιησούς την πίστιν αυτών είπε τω παραλυτικώ∙ θάρσει, τέκνον∙ αφέωνταί σοι αι αμαρτίαι σου. Και ιδού τινες των γραμματέων είπον εν εαυτοίς∙ ούτος βλασφημεί. Και ιδών ο Ιησούς τας ενθυμήσεις αυτών είπεν∙ ίνα τι υμείς ενθυμείσθε πονηρά εν ταις καρδίαις υμών; Τι γαρ εστιν ευκοπώτερον, ειπείν, αφέωνταί σοι αι αμαρτίαι, ή ειπείν, έγειρε και περιπατεί; Ίνα δε ειδήτε ότι εξουσίαν έχει ο Υιός του ανθρώπου επί της γης αφιέναι αμαρτίας – τότε λέγει τω παραλυτικώ∙ εγερθείς άρον σου την κλίνην και ύπαγε εις τον οίκον σου. Και εγερθείς απήλθεν εις τον οίκον αυτού. Ιδόντες δε οι όχλοι εθαύμασαν και εδόξασαν τον Θεόν τον δόντα εξουσίαν τοιάυτην τοις ανθρώποις.

Μετάφραση

Ο Ιησούς επιβιβάστηκε στο πλοίο, διέσχισε τη λίμνη και ήρθε στην πόλη του. Τότε του έφεραν έναν παράλυτο ξαπλωμένον σ’ ένα κρεβάτι. Όταν είδε ο Ιησούς την πίστη τους, είπε στον παράλυτο: «Έχε θάρρος, παιδί μου, σου συγχωρέθηκαν οι αμαρτίες σου». Τότε μερικοί από τους γραμματείς είπαν μέσα τους: «Αυτός προσβάλλει το Θεό». Ο Ιησούς όμως, που ήξερε τις σκέψεις τους, είπε: «Γιατί κάνετε πονηρές σκέψεις; Τι είναι ευκολότερο να πω: «σου συγχωρούνται οι αμαρτίες», ή να πω, «σήκω και περπάτα»; Για να μάθετε λοιπόν πως ο Υιός του Ανθρώπου έχει την εξουσία να συγχωρεί αμαρτίες πάνω στη γη» -τότε λέει στον παράλυτο: «Σήκω, πάρε το κρεβάτι σου, και πήγαινε στο σπίτι σου». Εκείνος σηκώθηκε και πήγε στο σπίτι του. Όταν ο κόσμος το είδε αυτό έμειναν κατάπληκτοι και δοξολόγησαν το Θεό, που έδωσε τέτοια εξουσία στους ανθρώπους.

Γράφει ὁ Ἱεροκῆρυξ 

Ἀρχιμ. Νικάνωρ Καραγιάννης

Τὴν σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπὴ τὴν ξαναδιαβάσαμε τὴν δεύτερη Κυριακὴ τῶν Νηστειῶν μὲ περισσότερες χαρακτηριστικὲς λεπτομέρειες, ἔτσι ὅπως τὴν διασώζει ὁ εὐαγγελιστὴς Μάρκος. Σ’ αὐτὸ τὸ περιστατικὸ ἡ σύνδεση τῆς ἁμαρτίας μὲ τὴν ἀρρώστια καὶ τῆς θεραπείας μὲ τὴν σωτηρία εἶναι θεμελιώδης ὡς σχέση αἰτίας καὶ ἀποτελέσματος. Ὁ εὐαγγελιστὴς Ματθαῖος, ὅμως, μᾶς παρουσιάζει τὴν ἴδια διήγηση μὲ λιτότητα καὶ συντομία. Μπροστὰ στὸν Χριστὸ ποὺ διδάσκει σὲ ἕνα σπίτι στὴν Καπερναοὺμ φέρνουν ἕναν παράλυτο ἐπάνω σε κρεβάτι. Οἱ συνοδοὶ δὲν μποροῦν νὰ φτάσουν τὸν Χριστὸ ἐξαιτίας τοῦ πλήθους ποὺ ἀκούει τὴν διδασκαλία Του γι’ αυτὸ ἀνοίγουν μιὰ ὀπὴ στὴν στέγη τοῦ σπιτιοῦ καὶ κατεβάζουν τὸν παράλυτο μπροστὰ στὸν Χριστό. Ὁ Χριστὸς ἐντυπωσιάζεται ἀπὸ τὴν ἐφευρετικότητα τῆς πίστης τους καὶ τὴν ἐπαινεῖ. Ἀξίζει, λοιπόν, νὰ προσεγγίσουμε τὸ σημερινὸ εὐαγγελικὸ μήνυμα μέσα ἀπὸ αὐτὴν τὴν ὀπτική καί νά σταθοῦμε στήν κοινωνική διάσταση τῆς πίστεως.

Κυριακή Δ' Ματθαίου: Η πίστη χωρίς αγάπη δεν ωφελεί.

 Το  Ευαγγελικό ανάγνωσμα της σημερινής Κυριακής, ευλογημένοι μας Χριστιανοί, μας διηγείται το θαύμα της θεραπείας του δούλου του εκατόνταρχου. Από το διάλογο που είχε με τον Κύριον και από τον τρόπο με τον οποίο εκδήλωσε το ενδιαφέρον του για το δούλο του, φαίνεται πολύ καθαρά ότι η ταπείνωση, η αγάπη και η πίστη του, αποτελούν το πολύτιμο τρίπτυχο του ψυχικού του περιεχομένου, με το οποίο διεκρίθη σαν μια εξαιρετική φυσιογνωμία.

Ο εκατόνταρχος ήταν ένας  ανώτερος αξιωματικός του ρωμαϊκού στρατού. Οι Ρωμαίοι βρισκόταν στην Παλαιστίνη ως δυνάμεις κατοχής. Το θαύμα έγινε στην Καπερναούμ, όπου υπηρετούσε ως διοικητής. Θα περίμενε κανείς μια αλαζονική στάση του αξιωματικού, αλλά ο εκατόνταρχος του ευαγγελίου, αποδεικνύεται  ταπεινός σε μεγάλο βαθμό. Δεν θεωρεί τον εαυτό του άξιο να φιλοξενήσει στο σπίτι του το Χριστό. Το θεωρούσε μικρό, πολύ μικρό για να αξιωθεί να φιλοξενήσει τον Κύριο. Και η ομολογία του ήταν πηγαία και αυθόρμητη. Ενώπιον τόσων ανθρώπων παρακαλεί και ικετεύει να χαρίσει ο Κύριος την υγεία στο δούλο του. Ένας άρχοντας παρακαλεί για τον υπηρέτη του. Τι ταπείνωση!

Ο απόστολος των Εθνών, Άγιος Παύλος

Ο μέγας Απόστολος των Εθνών Παύλος δεν ανήκε στη χορεία των δώδεκα Αποστόλων. Δε γνώρισε τον Κύριο όσο ζούσε στη γη, αλλά αποκαλύφτηκε κατόπιν σε αυτόν και κλήθηκε να γίνει απόστολός Του, όντας αυτός πολέμιος της Εκκλησίας.

      Η Εκκλησία μας χαρακτήρισε τον Απόστολο Παύλο ως τον «Πρώτον μετά τον Ένα», δηλαδή τον σημαντικότερο άνδρα επί γης μετά τον Χριστό και ως το «πολύτιμο σκεύος Χριστού». Δίκαια, διότι ο μέγας αυτός Απόστολος προσέφερε στην Εκκλησία του Χριστού τις πιο ανεκτίμητες υπηρεσίες της ιστορίας Της! Αυτός είναι ο ουσιαστικός θεμελιωτής Της στα έθνη, ως τα πέρατα της οικουμένης!

Κυριακή Β' Ματθαίου: Η πρόσκληση του Θεού χρειάζεται και την δική μας αποδοχή.

Η στιγμή της πρόσκλησης των πρώτων μαθητών του Κυρίου, όπως μας την παρουσιάζει η σημερινή ευαγγελική περικοπή ευλογημένοι μας Χριστιανοί, είναι το προοίμιο του διδασκαλικού έργου Του στη γή. Το ευαγγέλιό Του δεν είναι πρόσκαιρη εξαγγελία και υπόσχεση χωρίς συνέχεια. Είναι αιώνιος λόγος που θα επεκτείνεται στους αιώνες. Χρειάζεται γι αυτό διαδόχους και συνεχιστές του έργου Του. Αυτούς καλεί, λοιπόν, για να καταρτίσει, να τους προπαρασκευάσει και να τους καταστήσει αλιείς ανθρώπων.

Εκεί στη γαλήνη της Τιβεριάδας έκανε την πρώτη Του εμφάνιση ο Χριστός, έκανε την πρώτη Του σπορά και το πρώτο Του ψάρεμα. Την αρχή της διδασκαλίας και το πρώτο Του κάλεσμα. Ευλογημένα και τα δύο. Με το λόγο Του συνταράσσει τις ψυχές των ανθρώπων, αυτών που θα γίνουν μαθητές Του, συνταράσσει τον εσωτερικό τους κόσμο ο οποίος θα γίνει το βάθρο για να στηθεί η Βασιλεία του Θεού. Έτσι έγινε η Τιβεριάδα το ξεκίνημα, έγινε η αρχή και το σύμβολο.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ: Οι Άγιοι αποτελούν την έμπρακτη απόδειξη της παρουσίας της Χάριτος στην Εκκλησία

«Καί οὗτοι πάντες μαρτυρηθέντες διά τῆς πίστεως οὐκ ἐκομίσαντο τήν ἐπαγγελίαν … ἵνα μή χωρίς ἡμῶν τελειωθῶσιν» (Ἑβρ. 11.39).

Στόν ἀπόηχο τῆς μεγάλης ἑορτῆς καί γενεθλίου ἡμέρας τῆς Ἐκκλη­σίας τοῦ Χρι­στοῦ, τῆς Πεντηκοστῆς, ὅρισαν οἱ θειότατοι Πατέρες νά τι­μῶνται αὐτήν τήν Κυριακή, τήν πρώ­τη μετά τήν ἑορτή τῆς καθόδου καί ἐπιφοιτήσεως τοῦ Παναγίου Πνεύ­ματος, οἱ ἅγιοι Πάντες, ὅλα δη­λαδή ἐκεῖνα τά πιστά τῆς Ἐκ­κλη­σίας τά ὁποῖα διά τοῦ ἁγίου Πνεύ­ματος «κατηγωνίσαντο βασιλείας, εἰργάσαντο δικαιοσύνην, ἐπέτυχον ἐπαγγε­λιῶν, ἔφραξαν στόματα λε­όν­των, ἔσβεσαν δύναμιν πυρός, ἔφυγον στόματα μαχαίρας, ἐνεδυ­να­μώθησαν ἀπό ἀσθενείας, ἐγενή­θη­σαν ἰσχυροί ἐν πολέμῳ» δίνον­τας μέ τούς τρόπους αὐτούς τή μαρ­τυρία τῆς πίστεως στόν Χριστό· ὅλα ἐκεῖνα τά πιστά τέκνα τῆς Ἐκκλη­σίας τά ὁποῖα ἔζησαν «ἐν ὄρεσι καί σπηλαίοις καί ταῖς ὀπαῖς τῆς γῆς» καί ἀγω­νίσθηκαν γιά νά ἀποφύ­γουν «τά πεπυρωμένα βέλη τοῦ πο­νηροῦ τά κατ᾽ αὐτῶν δο­λίως» κινούμενα καί νά ἀνέλθουν τήν οὐρα­νο­δρόμο κλίμακα τῆς ἀσκήσεως καί τῆς ἐγκρα­τείας· ὅλα ἐκεῖνα τά πιστά τέκνα τῆς Ἐκκλησίας τά ὁποῖα ζῶν­τας μέσα στόν κόσμο καλλιέργησαν τόν σπόρο τοῦ θείου Λόγου καί τόν πολλαπλασίασαν ἀπο­κτῶ­ντας τούς καρπούς τοῦ Παναγίου Πνεύματος.

Ο Άγιος Λουκάς ο Ιατρός και Θαυματουργός (Σύντομος Βίος)

Άγιος Λουκάς

Αρχιεπίσκοπος Συμφερουπόλεως και Κριμαίας

Καθηγητής χειρουργικής

1877 - 1961

Ο σταυρός ο διωγμός η θλίψη ο πειρασμός είναι ο κλήρος της Εκκλησίας και του αληθινού Χριστιανού. Δεν υπάρχει ορθόδοξη Εκκλησία που να μην έζησε τον δικό της διωγμό. Αλλά ούτε και υπήρξε άγιος που να μην πέρασε από το δικό του καμίνι των θλίψεων, των διωγμών, των πειρασμών.

Μια συγκλονιστική σταυρική μαρτυρία είναι και αυτής της μορφής του οσίου Λουκά αρχιεπισκόπου Συμφερουπόλεως και Κριμαίας του ιατρού καθηγητού τοπογραφικής ανατομίας και χειρουργικής. Άνθρωπος με σπάνια ταλέντα και πνευματικά χαρίσματα, με εκπληκτική επιστημονική κατάρτιση, διακόνησε τον άνθρωπο ως ποιμένας και γιατρός, με αξιοθαύμαστη αυταπάρνηση και αγάπη.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ

                                                                                                      Αρχιμ. Θεοφίλο Λεμοντζή Ιεροκήρυκος

 

        Η Πεντηκοστή αποτελεί την αφετηρία αυτής της συνεχούς παρουσίας του Αγίου Πνεύματος στη ζωή του κόσμου και των ανθρώπων, στην δική μας προσωπική ζωή. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η αφήγηση στις Πράξεις των Αποστόλων  σχετικά με τον τρόπο με τον οποίο το Άγιο Πνεύμα φανερώνεται στους Αποστόλους: «εκάθισέ τε εφ ένα έκαστον αυτόν» (Πράξ. 2, 3).

Η παρουσία Του υπήρξε προσωπική επάνω στον καθέναν από τους μαθητές. Δεν ήταν μόνο μία γενική δωρεά προς όλο τον κόσμο και τους ανθρώπους, αλλά και μία ειδική εγκαθίδρυση στον καθέναν μαθητή, ο οποίος Το προσδοκούσε. Αυτή ακριβώς η προσδοκία, καρπός της αγάπης προς το Χριστό, ο Οποίος προετοίμασε τόσο πριν την Ανάσταση όσο και μετά από αυτήν τους αποστόλους για τον ερχομό του Αγίου Πνεύματος, αποτελεί το χαρακτηριστικό σημείο, το οποίο συνήθως λείπει από την δική μας ζωή. Σημεία της προσδοκίας ήταν η συγκέντρωση των Αποστόλων στον ίδιο τόπο. Ήταν η ομοψυχία τους. Ήταν η ετοιμότητά τους να μοιραστούν τη χαρά και τον θησαυρό των αγαθών. Ήξεραν πως ό,τι επρόκειτο να τους δοθεί δεν θα ήταν για την προσωπική τους καταξίωση, αλλά για την διακονία του Ευαγγελίου σε όλη την κτίση.  

Τί να γνωρίζουμε για την Ανάληψη του Κυρίου.

Ἡ Ἀνάληψη τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ 

(δέκα τοποθετήσεις σὲ δέκα ἐρωτήσεις)

 
1. Γιατί ἔγινε ἡ Ἀνάληψη μετὰ ἀπὸ 40 μέρες καὶ ὄχι ἀμέσως μετὰ τὴν Ἀνάσταση;

Ὁ ἀρχηγὸς τῆς ζωῆς, ποὺ ἔλυσε τὰ δεσμὰ τοῦ θανάτου μὲ τὴν Ἀνάστασή του, συναναστράφηκε μὲ τοὺς μαθητὲς του ἐπὶ σαράντα ἡμέρες καὶ ἐπιβεβαίωσε σ’ αὐτοὺς τὴν Ἀνάστασή του μὲ πολλὲς ἀποδείξεις. Δὲν ἀνέβηκε στοὺς οὐρανοὺς τὴν ἴδια ἡμέρα ποὺ ἀναστήθηκε, γιατί κάτι τέτοιο θὰ δημιουργοῦσε ἀμφιβολίες καὶ ἐρωτηματικά. Διαφορετικά, πολλοὶ ἀπὸ τοὺς ἄπιστους θὰ μποροῦσαν νὰ προβάλλουν τὸ ἐπιχείρημα ὅτι ἡ Ἀνάσταση δὲν ἦταν παρὰ ἕνα ἀκόμη ἀπὸ τὰ ὄνειρα εὐσεβῶν πόθων ποὺ γρήγορα ἔρχονται καὶ πιὸ γρήγορα παρέρχονται. Γιὰ αὐτὸ ἀκριβῶς ἔμεινε ὁ Χριστὸς σαράντα ὁλόκληρες ἡμέρες στὴ γῆ, καὶ ἐμφανίστηκε ἐπανειλημμένα στοὺς μαθητές του, καὶ τοὺς ἔδειξε τὶς οὐλὲς ἀπὸ τὰ πληγές του, τοὺς μίλησε γιὰ τὶς προφητεῖες ποὺ ἐκπλήρωσε μὲ τὴν ζωὴ καὶ τὰ πάθη του ὡς ἄνθρωπος, καὶ μάλιστα συνέφαγε μαζί τους.

Πνευματικά Αποφθέγματα

Ο ελεήμων άνθρωπος μοιάζει με τον Θεό. Ο Θεός είναι ελεήμων. Τί λέμε στη Θεία Λειτουργία; «Ότι ελεήμων και φιλάνθρωπος Θεός υπάρχεις». Αυτός που είναι ελεήμων μοιάζει με τον Θεό και ο Θεός δεν μπορεί να αρνηθεί σ’ αυτόν τη χάρη Του.

Μητροπολίτης Λεμεσού Αθανάσιος

Η τύχη του κόσμου μας δεν εξαρτάται από κάποια ισχυρά κράτη ή από κάποιους κοσμικούς που έχουν εξουσία, αλλά από τους ταπεινούς εκείνους, που αγρυπνούν, που νηστεύουν, που προσεύχονται και εν γένει αγωνίζονται υπέρ όλου του κόσμου.

Γέροντας Εφραίμ Βατοπαιδινός

Άσε τον Θεό να σε συγχωρέσει.

Είναι αυτή η απογοήτευση που έρχεται μετά την επιτέλεση της αμαρτίας. Είναι αυτή η ενοχή της πτώσης, της αποστασίας από τον Θεό, της παράβασης της εντολής Του.

Όλοι το έχουμε βιώσει αυτό, διότι όλοι μας έχουμε αμαρτήσει και όλοι μας αμαρτάνουμε.Ένα περισσότερο, μεγαλώνει η απογοήτευσή μας λόγω της επανάληψης των ίδιων αμαρτημάτων. Και μετά την απογοήτευση έρχεται η παραίτηση. Παραιτούμαστε από κάθε πνευματική προσπάθεια. Παραιτούμαστε από τον αγώνα μας. Πέφτουμε αλλά πλέον δεν σηκωνόμαστε. Κι αυτό είναι το ολέθριο.

Δεν είναι τόσο η αμαρτία μας, όσο η παραίτησή μας από τον αγώνα μας. Διότι η παραίτηση δείχνει ότι πλέον δεν ελπίζουμε, ότι πλέον δεν ζητούμε το έλεος του Θεού.

Γι'αυτό και πάντα, μα πάντα, όσο μεγάλη κι αν είναι η πτώση μας, όσο συχνή κι αν είναι η αμαρτία μας, ποτέ να μην παραιτηθούμε από την ελπίδα προς τον Θεό. Ο Θεός ποτέ, μα ποτέ, δεν μας παρατά· γιατί εμείς λοιπόν να Τον αφήσουμε;

Κυριακή των Μυροφόρων: Η θέση της γυναίκας στον Χριστιανισμό και στον κόσμο.

 

Αρχιμ. Θεοφίλου Λεμοντζή Ιεροκήρυκος

 

Είχε και αυτή τη συνέπεια η Ανάσταση του Κυρίου μας Ιησού Χριστού,ευσεβείς Χριστιανοί. Συνέπεια πού φαίνεται στη σημερινή ευαγγελική περικοπή. Να δώσει τιμητική θέση στη γυναίκα. Να την ανασύρει από το περιθώριο της ζωής και να την αναδείξει προσωπικότητα άξια για πρότυπο και στους άνδρες. Να τονίσει πως σάν « εικόνα Θεού» και αυτή, έχει τη θέση της μέσα στήν κοινωνία και είναι δυνατόν να παίξει σημαίνοντα ρόλο μέσα στο χώρο της πνευματικής ζωής και δραστηριότητας. Την αφορμή την έδωσαν οι Μυροφόρες. Με την φλόγα της καρδιάς τους που έδιωξε τη φυσική τους δειλία και απομάκρυνε κάθε φόβο,κέρδισαν για τον εαυτό τους και για κάθε γυναίκα αυτή τη μεγάλη τιμή: Να πορευθούν πρώτες στο σφαλισμένο και φρουρούμενο τάφο του Διδασκάλου, να διατυπώσουν πρώτες το εκπληκτικό γεγονός της Αναστάσεως, να συναντήσουν πρώτες τον Αναστάντα Κύριο,να δεχθούν της χαράς την ευλογία από το θριαμβευτή του θανάτου,να γίνουν πρώτες αυτές μάρτυρες και κήρυκες του Αναστημένου Χριστού. Από την ώρα αυτή μέσα στο ξεκίνημα της βασιλείας του Θεού, η γυναίκα παίρνει τη θέση που της ανήκει στην ιστορική πορεία. 

Τα χαρίσματα που δόθηκαν στην γυναίκα δεν συγκρίνονται με αυτά του άνδρα. Βέβαια άλλη η θέση του άνδρα στην δημιουργία και άλλη η θέση της γυναίκας. Μέσα στα σχέδια της θείας Πρόνοιας υπάρχει η αλληλοσυμπλήρωση και η αλληλοπεριχώρηση. Δηλαδή, ο ένας συμπληρώνει τον άλλον και ο ένας βοηθεί τον άλλον. Αν όλα τα χαρίσματα δόθηκαν σε κάθε γυναίκα, από την ίδια εξαρτάται η αξιοποίησή τους, πιο έντονα υπάρχουν στην Ελληνίδα Χριστιανή γυναίκα, και τούτο διότι είναι προικισμένη με μία αιωνόβια προίκα που λέγεται Παράδοση, που λέγεται Ιστορία, που λέγεται Πολιτισμός. Η Μεγάλη μας Μητέρα, η Εκκλησία και η Ρωμιοσύνη είναι σφραγίδες ανεξίτηλες του κάλλους και της πνευματικής ομορφιάς της Ελληνίδας.

Κυριακή του Θωμά: Ο Θωμάς είχε μεγάλο πόθο να δει τον Κύριο.

Ἐὰν εἴχαμε τὴν δυνατότητα νὰ μεταφερθοῦμε ἐν Πνεύματι στὸν ᾅδη τὴ στιγμὴ ποὺ τὸν ἐπισκεπτόταν ὁ Βασιλιᾶς τῆς Δόξης καὶ παρακολουθούσαμε σὰν σὲ κινηματογραφικὴ ταινία τὰ ὅσα συνέβησαν, ἴσως νὰ ἀναθεωρούσαμε τὸν τρόπο σκέψης καὶ ζωῆς καὶ τὸ εἶδος τῆς πίστεώς μας καὶ θὰ ἐπιστρέφαμε στὴν παροῦσα πραγματικότητα συγκλονισμένοι καὶ ἐκστατικοί.

Θὰ ἀκούγαμε τὸν Πρόδρομο Ἰωάννη, κορυφαῖο τοῦ χοροῦ τῶν προφητῶν, νὰ ἀνοίγῃ τὸν δρόμο καὶ νὰ ἑτοιμάζῃ τὴν ὁδὸ τοῦ Κυρίου, κάνοντας «εὐθείας τὰς τρίβους Αὐτοῦ». Θὰ βλέπαμε τὴ χαρὰ καὶ τὴν ἐλπίδα ζωγραφισμένη στὰ πρόσωπα ὅλων τῶν δικαίων. Θὰ ἀκούγαμε γνώριμα στὸν Ἀδὰμ καὶ τὴν Εὔα πόδια νὰ περπατοῦν, θὰ ἀκούγαμε τὰ βήματα ποὺ κάποτε τοὺς τρόμαξαν καὶ κρύφτηκαν ἀπὸ ντροπὴ ἐκεῖνο τὸ δειλινό, ὅταν εἶχαν γίνει περίγελος τοῦ πονηροῦ ὄφεως. Θὰ τοὺς ἀκούγαμε νὰ λένε: «Τότε ἀπὸ φόβο κρυφτήκαμε, τώρα φόβος κυριεύει τὸν ᾅδη· τότε κρυφτήκαμε ἀπὸ τὸ πρόσωπό Του, τώρα ἀναζητοῦμε τὸ λυτρωτικὸ φῶς τοῦ προσώπου Του». Θὰ βλέπαμε τοὺς δαίμονες νὰ τρέχουν πανικόβλητοι πρὸς τὶς πύλες τοῦ ᾅδη, γιὰ νὰ τὶς ἀσφαλίσουν γερά, ὥστε νὰ μὴν εἰσέλθῃ ὁ Χριστός. Θὰ ἀκούγαμε τὶς φωνὲς τῶν ἀγγέλων ἀπὸ ἔξω νὰ φωνάζουν: «Ἄρατε πύλας οἱ ἄρχοντες ὑμῶν καὶ ἐπάρθητε πύλαι αἰώνιοι καὶ εἰσελεύσεται ὁ Βασιλεὺς τῆς Δόξης».

Η Διακαινήσιμος Εβδομάδα

Με την ονομασία Διακαινήσιμος ή Διακαινήσιμος εβδομάδα, ή Εβδομάδα Διακαινησίμου (επίσημα: Διακαινήσιμος εβδομάς), ονομάζεται κατά τη χριστιανικό εορτολόγιο η εβδομάδα που αρχίζει από την Κυριακή του Πάσχα και λήγει την αμέσως επόμενη, την Κυριακή του Θωμά.

Η ονομασία της οφείλεται πιθανότατα στο γεγονός ότι κατά τη νύχτα του Μεγάλου Σαββάτου προς Κυριακή του Πάσχα βαπτιζόταν ομαδικά οι κατηχούμενοι οπότε και άρχιζε η πνευματική ανακαίνιση τους. Σε ένδειξη αυτής της ανακαίνισης και ταυτόχρονα αναγέννησης και "πνευματικής καθαρότητας οι νεοβαπτισμένοι έφεραν καθ΄ όλην αυτή την εβδομάδα λευκά ενδύματα, εξ ου και αποκαλούμενη "λευκή εβδομάδα". Ο Αυγουστίνος χαρακτηρίζει επίσης την ίδια εβδομάδα ως "οκτώ ημέρες των νεοφύτων" (ή νεοβαπτισθέντων ή και νεοφωτίστων).

Αυτός είναι ο Θεός, Θεός Ανάστασης!

Ο Άδης νικήθηκε.
Ο Θάνατος γεύτηκε ζωή.
Η φθορά αφθαρτοποιήθηκε.
Το κακό ντροπιάστηκε.

Τα πάντα γίνονται καινά.
Η γη ενώνεται με τον ουρανό.
Το σκοτάδι καταργείται.
Δεν υπάρχουν πλέον αδιέξοδα.
Θανατώνεται η απόγνωση.
Μπολιάζεται η θεανθρωπία στον άνθρωπο.

Τί εορτάζουμε κάθε ημέρα της Μ. Εβδομάδας.

Τι είναι Μεγάλη Εβδομάδα;

Η Μεγάλη Εβδομάδα είναι η εβδομάδα πριν το Πάσχα (από την Κυριακή των Βαϊων το βράδυ μέχρι το Μ. Σάββατο) και ονομάζεται «Μεγάλη», όχι γιατί έχει περισσότερες μέρες ή ώρες από τις άλλες εβδομάδες, αλλά γιατί τα γεγονότα όπου τελούνται και βιώνονται στους Ιερούς Ναούς είναι κοσμοσωτήρια για τον άνθρωπο!

Πώς βιώνεται ο λειτουργικός χρόνος τη Μεγάλη εβδομάδα;

Η Εκκλησία από την μεγάλη της φιλανθρωπία, για να μπορέσουν όσο είναι δυνατόν περισσότεροι πιστοί να συμμετέχουν στις Ακολουθίες, επέτρεψε από την αρχή της Μ. Εβδομάδας, να ψάλλεται ο Όρθρος της επόμενης ημέρας. (π.χ. την Κυριακή των Βαϊων το βράδυ ψάλλεται ο Όρθρος της Μεγάλης Δευτέρας).

Κυριακή Βαΐων: Η χαρά εν Κυρίω και η χαρά του κόσμου.

Το αποστολικό ανάγνωσμα της σημερινής μεγάλης ημέρας κινείται σε κλίμα χαράς και ευφροσύνης. Κυριακή των Βαΐων σήμερα. Ο Χριστός «καθήμενος επί πώλον όνου» εισέρχεται μετά βαΐων και κλάδων στην αγία πόλη της Ιερουσαλήμ. Άνθρωποι μικροί και μεγάλοι των υποδέχονται ζητωκραυγάζοντας: «Ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου, ο βασιλεύς του Ισραήλ».

Όπως είπαμε λοιπόν σε παρόμοιο κλίμα κινείται και το αποστολικό ανάγνωσμα. «Ἀδελφοί, χαίρετε ἐν Κυρίῳ πάντοτε· πάλιν ἐρῶ, χαίρετε», μας λέει ο απόστολος Παύλος. Να χαίρεστε μας λέγει ο απόστολος όμως πώς να χαιρόμαστε;

Η σημερινή ημέρα αγαπητοί μου μας δείχνει πως θα πρέπει να χαιρόμαστε εν Κυρίω. Το γεγονός που διαδραματίζεται σήμερα, δηλαδή η είσοδος του Ιησού στην πόλη της Ιερουσαλήμ μας διδάσκει πολλά. Γιατί; Διότι η ιστορία θα μας δείξει ότι η χαρά εκείνης της ημέρας δεν ήταν εν Κυρίω, δεν ήταν γνήσια, δεν ήταν καθαρή αλλά ήταν μία χαρά που περιείχε δόλο και εμπάθεια.

Η Ανάσταση του Αγίου Λαζάρου

Το Σάββατο του Λαζάρου κατέχει ξεχωριστή θέση στο λειτουργικό ημερολόγιο. Δεν ανήκει στις σαράντα ημέρες της μετάνοιας της Μ. Τεσσαρακοστής ούτε και στις οδυνηρές ημέρες της Μ. Εβδομάδας, αυτές που αρχίζουν από τη Μ. Δευτέρα και τελειώνουν τη Μ. Παρασκευή. Μαζί με την Κυριακή των Βαΐων συνθέτουν ένα σύντομο χαρούμενο πρελούδιο των γεμάτων πόνο ημερών που ακολουθούν. Δύο σημαντικά περιστατικά συνδέονται με τη Βηθανία: εκεί ανέστησε τον Λάζαρο και από εκεί ξεκίνησε ο Ιησούς την πορεία και άνοδο Του προς τα Ιεροσόλυμα.

Η ανάσταση του Λαζάρου είναι ένα γεγονός που, όπως θα δούμε, έχει εξαιρετικά μεγάλη σημασία. Συνδέεται μυστηριωδώς με την Ανάσταση του Κυρίου μας και παίζει, ως προς αυτή, το ρόλο μιας έμπρακτης προφητείας. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο Λάζαρος μας παρουσιάζεται στο κατώφλι της Μ. Εβδομάδας αναστημένος, ως προάγγελος της νίκης του Χριστού επί του θανάτου, όπως ο άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος, παραμονές των Θεοφανείων, προανήγγειλε τον Επιφανέντα Χριστό. Πέρα όμως από τον πρωταρχικό αυτό χαρακτήρα της, η ανάσταση του Λαζάρου έχει και κάποιες δευτερεύουσες πτυχές τις οποίες είναι χρήσιμο να εξετάσουμε.